Vallen
Met mijn wenende ogen
zag ik het gat niet
en een seconde later
lag ik op de grond naast mijn fiets.
Ik bleef liggen,
ik had zo'n pijn.
Ik bleef liggen,
en stond niet op.
Ik had zo een pijn aan mijn kop.
Auto's kwamen en reden door,
niemand die op mij lette...
Na een poosje stond ik op.
Met een zeer hand,
een pijnlijk been
en een vuile T-shirt
fietste ik verder.
Toen ik aankwam was ik zo blij dat ik er eindelijk was,
maar nu kwam de ergste pijn pas...
Reacties op dit gedicht
| greet1002: | Maandag, juni 09, 2003 20:41 |
Ik krijg tranen in mijn ogen, ik ben er voor je hè, dat mag je NIET vergeten. Dikke knuffel Greet |
|
| **Kristien**: | Maandag, juni 09, 2003 17:35 |
| Jij kan de steun precies ook goed gebruiken... Hoe gaat het nu met je? Waarom weende je? (heel mooi gedicht!!) -x-x-x- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Julie* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||