Diep verzonken in mijn gedachtens.
Bang en alleen.
Laat los, sta hier helemaal te bibberen.
De gedachtens die de nacht niet meer los wil laten.
Ik kan niet meer slapen, niet meer denken.
Ik wil niet meer voelen, ik wil alleen een beetje begrip.
Verzonken in mijn tranen, te diep, niemand die het ziet.
Iedereen is blind, iedereen is doof...
en ik die mijn mond niet open durf te doen.
Bang en bibberend, eenzaam en gebroken.
verdwaald, verzonken, 'k wil dood, ik weet het niet.
ik wil zelfmoord plegen, maar durf het niet.
Verdomd zeg, ik wil dat iemand het ziet!
Blinde zooi, ik moet steeds weer verhuizen.
Wennen aan de nieuwe mensen, nieuwe gedachtens en nieuwe vernederingen.
Bang om volwassen te worden, bang om veertien te blijven.
Denk aan vroeger, het heden en de toekomst en steeds verder wil ik de tijd omkeren.
Bang om te vragen, bang om te zeggen.
Is er niemand die het zelf ziet, niemand om het uit te leggen?
Ik sterf langzaam binnenin.
Voel tranen lopen binnenin.
maar ik huil zachtjes, binnenin, niemand die het ziet.
Ik wil wel dood, of toch leven?
Het doet er niet meer toe, ik ben te moe, veel te moe.
Ik doet het niet.
Verwarring en angst.......