De zee
ze staat op het strand
ze voelt zich alleen
ze kijkt naar het water
ze kan nergens heen
de zee ligt voor haar
als een donker zwart gat
rusteloos en woest
net als haar hart
ze vraagt zich af
waarom hij haar verliet
er is niemand die haar helpt
ze zet een stap naar voren
het water als ijs zo koud
stroomt langs haar benen
wat deed ze fout?
ze loopt steeds verder
het water komt tot haar mond
tranen rollen over haar wangen
hij heeft haar zo verwond
nog één keer fluistert ze zijn naam
haast zonder geluid
dan zakt ze onder
en blaast haar laatste adem uit
het steekt hem als een mes
als hij haar bleke lichaam ziet
ze is nog net zo mooi
als toen hij haar verliet
ze voelt zich alleen
ze kijkt naar het water
ze kan nergens heen
de zee ligt voor haar
als een donker zwart gat
rusteloos en woest
net als haar hart
ze vraagt zich af
waarom hij haar verliet
er is niemand die haar helpt
ze zet een stap naar voren
het water als ijs zo koud
stroomt langs haar benen
wat deed ze fout?
ze loopt steeds verder
het water komt tot haar mond
tranen rollen over haar wangen
hij heeft haar zo verwond
nog één keer fluistert ze zijn naam
haast zonder geluid
dan zakt ze onder
en blaast haar laatste adem uit
het steekt hem als een mes
als hij haar bleke lichaam ziet
ze is nog net zo mooi
als toen hij haar verliet
Reacties op dit gedicht
| Freak of nature: | Dinsdag, juni 24, 2003 22:21 |
| Wow... Echt heeel mooi! maar ook heel verdrietig... Groetjes Rianne..;) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tuomas_addicted | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 24 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||