Winterkind
Roest op mijn gebit
ik behoud het stilzwijgen
een winterslaap in mijn gebed
en blijft rups in mijn onderbuik
Ik ontpop terug naar mijn kind zijn
en dood de indiaan in de kast
het licht mag nog even aan op de vergankelijkheid
tot de schijndood van mijn jeugd
Te vroeg geboren trots
want krokodillen huilen niet
wat rest zijn kraaienpoten
die een lach kerven als ik straks ontwaak
En aan het eind van mijn loopgraf:
een god die bloost.
ik behoud het stilzwijgen
een winterslaap in mijn gebed
en blijft rups in mijn onderbuik
Ik ontpop terug naar mijn kind zijn
en dood de indiaan in de kast
het licht mag nog even aan op de vergankelijkheid
tot de schijndood van mijn jeugd
Te vroeg geboren trots
want krokodillen huilen niet
wat rest zijn kraaienpoten
die een lach kerven als ik straks ontwaak
En aan het eind van mijn loopgraf:
een god die bloost.
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Donderdag, juli 03, 2003 14:10 |
| Ik heb je pas ontdekt. Vrolijk is het allemaal niet, maar wel beeldend, krachtig. Mooie taal. |
|
