Zoeklichtje
Een mond die niet meer kan spreken
een waterval zonder woord
de mooiste zinnen kropen uit mijn pen
over de eerste bladzijde van het opengeslagen boek
Hoe kan ik je vergeven voor even je liefde zijn
och kon je maar hier zijn
om de sterren te plukken bij maan
Maar de stilte,bij je graf
maakte me radeloos
Geen oren die meer horen
zoekend naar geluid
het waren je kleine handjes
die diep groeven in mijn hart
We speelde als de wind en de zomer
vetelde geheimpjes,begroeven
wat ze nooit mochten horen
in het holletje naast de schuur
Nu het licht van de lamp
weer dwaalt over het papier
zoek ik immer weer dat lichtje
dat zich ooit bevond in jouw hand
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 16 juli 2003 | ||
| Thema's: | ||