Schimmen
Schimmen
Schimmen komen langzaam te voorschijn
Uit hun veilige plekken in de schaduw
Hun ogen getrokken tot kieren
Tegen de eerste zachte ochtend zonnestralen
Voelend de warmte op hun blasse huid
Schichtig uittredend
Oude votten om hun kille botten
Huid breekbaar als perkament
Omhoog komend vanuit gehurkte benen
Zetten zij een voet in het rulle zand
Kriebelend de korrels tussen de zwarte tenen
Zachtjes glijdt een warme bries
Door hun geklitte haren
Verbaasde ogen
Natuurlijke rijkdom alom
Tastende handen, ruikende neuzen
Alles wordt tot hen genomen
Tevreden met weinig
Tot de eerste mensen komen
Trekken zij zich weer terug tot schimmen
Niemand weet van hun bestaan
Over dit gedicht
| Auteur: meiske | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 28 juli 2003 | ||
| Thema's: | ||