Liefde valt altijd met luid geschreeuw uit blauwe lucht

nooit met zucht als wiegende bladeren in de wind

meer als aambeelden van vlees en bloed die met een smak

boven op je hoofd te pletter storten zodat het rode vocht

van pijn en verdriet je achter laat als een menselijke bordeaux

gerijpt door de tijd maar niet echt drinkbaarder door de jaren

van het verkeerde ras de druiven veel te zuur zodat het speeksel

in je mond vastkleeft aan je gehemelte en brokken afzet in je keel

Nooit speelde de liefde zo een grote rol in mijn hersenkronkels

maar nu heeft het zich toch een weg gebaand tot in de stam

mijn achterhoofd gevuld met zorgen niet netjes geplaatst maar

er solide ingeramd, met scherpe beitels botte messen, de namen

van mijn vrouwen ingekerft in stukken schedel, die zijn stukgeslagen

door knokkels hard van been en merg, slaap zacht mijn droom

lijkt uitgekomen ze haten mij ik kan niet verder, ik heb mijn waarde

alvast meegenomen en mijn zelfbewustzijn geef ik ook niet terug

Zonder zaklantaarns is zoeken moeilijk in de duisternis maar ik zal

hopelijk de ware vinden, zij is ergens heen verhuisd ik weet niet

waar heb nooit een adreswijziging gekregen

Mijn neus hangt nog immer in de wind opzoek naar geuren die zij

verspreidt om mij in haar richting te lokken, en ik zal volgen want ik

moet, heb al veel te lang gezwegen