Ik weet wat mijn hart bedoelt,
als je die liefde voelt.
Mijn verstand zegt; laat hem gaan,
kijk hoeveel pijn hij je heeft gedaan.
Mijn hart zegt; laat hem NIET gaan,
het ropet steeds weer zijn naam.
Maar je moet me geloven als ik zeg,
dat ik het zonder hem niet red.
Kijk in mijn ogen zie je het dan niet,
zie je geen tranen van pijn en verdriet?
Ik ben hem nooit vergeten,
ik heb ook gevoelens en tranen,
die zich een weg door mijn hart banen.
Maar dat heeft hij waarschijnlijk nooit geweten.
Maar om te huilen in zijn bij zijn,
deed mijn hart alleen maar meer pijn.
Al die tijd in gedachten,
heb ik op hem zitten wachten.
Iis dit de juiste beslissing,
en niet één hele grote vergissing?
Zal ik hem nog een kans geven,
en net zoveel lol als eerst beleven??????