Altijd onderweg
Geprikkeld door scherven van een gebroken zelfbeeld
drijft onmacht me blootvoets over eindeloos verloren wegen
Gedachten malen door m'n moegetergde hoofd en schijnen de
geur van een bebloede ziel niet te kunnen weerstaan
Argusogen richten zich op de zwakste schakel en
veroordelen botweg het roemloos gedicteerde leven
Alleen zinderende nostalgie lijkt me te kunnen redden
uit duizenden perfect symmetrische circels die een
monotoon bestaan zonder veel gratie inleidden
Wat zich vroeger nooit zou ontwikkelen weet zich
weerzinwekkend goed vast te bijten in onzekerheid
die voelt dat de greep steeds beklemmender wordt
Laat me dromen...
Ontembare dromen...
Dromen om nog te kunnen dromen...
Reacties op dit gedicht
| Jeffry: | Zondag, augustus 10, 2003 11:55 |
| Een stuk "dichter" naar mijn hart...dit zijn klassiekers die ik graag lees...!! Mooi! | |
| Guan: | Zondag, augustus 10, 2003 10:15 |
| Een levenspad is niet geplaveid, de wegwijzer die jij volgt is jou inzicht. Jou gedicht is niet vereffend maar vol van kronkelingen, iets wat ik graag gelezen heb |
|
| lani: | Zondag, augustus 10, 2003 09:23 |
| ik wens je dromen, een werveling van kleuren, een lach die onzekerheid verjagen kan,... mooi diablo x-x-x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Diablo | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||