Je hebt niets te vrezen
De zilte zee van mensentranen
Bevroren door de kilte van mijn hart
Waar eenzaam spiegelen zich zwanen
Op 't blinkend ijsvlak van mijn smart
Zacht hoor ik de liefdeskreten
Van haar die eeuwig mij bemint
Heb ik het vroeger nooit geweten?
Ik ben des duivels kind
Eenzaamheid! mijn tweelingsbroeder
Herinnering! mijn tweelingszus
Niemand nu mijn levenshoeder
Judas! de verraderskus
Als je ooit de wind hoort zuchten
In je ooghoek een schaduw ziet
Vrees dan niet, je hebt niets te duchten
Noch van van mij, noch van 't verdriet.
**********
sunset - 12-01-2003
**********
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Maandag, augustus 11, 2003 13:58 |
| ouderwetse bombastische stijl, en ik vind het helemaal prachtig, past geheel bij de inhoud. Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||