Nog twee heuvels.

                            De haven ligt er onder heldere witten
                            In een bed van weelderig groen.
                            De kluwen straten
                            Laten niets over
                            Van zichzelf als ze hem raken.

                            Nog maar twee heuvels over
                            Het is zo'n helder weer vandaag
                            Nog maar een paar uren lopen
                            Het is eigenlijk niet meer zo ver.

                            De mensen die er wonen
                            Wonen er al hun hele leven
                            En leven van dezelfde dingen
                            Als waar hun voorvaderen van leefden.

                           De Verburg's hadden mij een brief gestuurd:
                           'We hebben voor jou een kamer vrij'
                           En na maanden die brief
                           Bij me te dragen besloot ik op een dag
                           Dat ik wel genoeg had gezien.

                           Er vloeien wat wolken
                           Hoog boven het vergezicht
                           Er wikken wat vogels
                           Over de beboste heuvels zeewaarts.

                           Ik zal er met het vissen helpen
                           En de kinderen voorlezen in bed
                           En ik zal er 'savonds gedichten schrijven
                           Over de dagen, elke dag.

                           Waar was ik toch vorige week?
                           Heb ik gisteren wel geslapen?
                           Waar dan? en waarom heb ik al weken
                           Niemand meer gezien?...

                           Het is zo over duidelijk
                           Dat mensen hier in vrede leven;
                           Elk veld en elk akker
                           Leunt gebedt in strippen fauna
                           Welke zo gelijdelijk
                           Heuvel opwaarts
                           Overgaat in de ongeherbergde
                           Staat ervan.

                          Zo hel is het geel van het koren
                          Ineens als de zon erop schijnt
                          Dat het verblindt als met een felle
                          Klap op je draai-kolkende hoofd.
 
                          En de daken hakkelen kleurrijk
                          Een rij oranje naast elkaar.
                          Waarom is alles op een afstand?
                          En die oranje streep zo pijnlijk?
                          Och; het is al nacht.....; 'Zucht...'.