Vlokjes in mijn hart
Kleine spatjes water
dwarrelen naar benede.
Steeds weer die gedachte
die zegt dat het me niks kan schelen.
Maar pijnlijk wordt gewezen
op een waarheid die ik eigenlijk al ken.
Ik kan er niet aan ontsnappen
ik moet blijven wie ik ben.
**
Door kleine vlokjes die zich opstapelen
vertroebeld mijn hart langzaam.
Vlokjes van ongeuitte emotie
die maar niet weg willen gaan.
Vlokje na vlokje
tot mijn hart weer gevuld is.
Snikkend en hakkelend laat ik los
maar de woorden is wat ik mis.
Ik kan de taal niet spreken
van die vlokjes diep in mijn hart verstopt.
Ik ken de woorden niet omschrijven,
van de woede die in mijn aderen klopt.
Vervreemd van woorden die over emoties gaan.
Ik wil wel, maar kan me er maar moeilijk doorheen slaan.
21 - 08 - 2003
~Miriam~