Gisteren naar zee geweest met mijn tante,
veel plezier gehad.
Voor het eerst sinds lange tijd,
voelde ik me weer eens gelukkig.
Mijn neefjes zijn zulke schatjes,
een onschuldig babytje,
en een ondeugende lieve peuter.
Mijn tante en nonk zijn ook zulke schatten.
Heel normaal gegeten,
's morgens een croissantje,
namiddag een ijsje en een koekje,
's avonds nog een pannekoekje.
En dat allemaal gegeten zonder enige spijt of teleurstelling.
Ik voel me zo bij hun betrokken,
net of ik echt deel uitmaak van hun gezin.
Ik voel me er veel beter dan in me eigen gezinnetje.
Want daar leven we zo afstandelijk.
's Avonds in de auto,
zit ik tussen twee slapende neefjes in.
Ik wil niet naar huis.
Ik wrijf over mijn gezicht,
en merk dat ik ween.
Ik neem me voor de volgende dag niets te eten,
behalve fruit en water.
Dat is niet gelukt,
veel gegeten,
te veel gegeten...
Morgen terug naar Kristien,
mijn psychologe.
Ik ga nog niet zolang naar haar,
maar toch heb ik het gevoel alsof ik haar al lang kent,
en dat zij mij ook goed kent.
Het uurtje is telkens al omgevlogen.
En ik heb het gevoel dat het werkt.
Net als deze site.
Hier zijn zo een lieve mensen.
Je kent me niet,
maar toch mail je me alsof je me zo goed kent.
Bedankt voor zo te luisteren,
dat doet echt goed.