Een weekje was ik bij jullie op bezoek,
tijd om alles te doen waar anders geen tijd voor is.
Deze nostalgische momenten hou ik vast in mijn levensboek,
kleine dingen die jij, en ook ik, meer en meer mis.

Je keek me aan,
deze keer niet met een lach, maar met een traan.
Je zei me dat je het nog steeds moeilijk hebt, dat ik er niet altijd ben,
en ik die dacht dat ik alles wat je denkt, weet en voelt, ken.

Ik wist niet dat de pijn en het gemis zo diep zaten,
maar die dag moest ik je weer achterlaten.
Toen werd me bewust,
dat er een grote last op je schouders rust.

Je woorden hebben me tot nadenken aangezet,
heb er vaak over nagedacht, ´s avonds in bed.
We moeten samen genieten van het leven,
een leven wat jij me hebt gegeven.

Binnenkort kom ik terug naar jou,
mijn liefste ma, weet dat ik ontzettend veel van je hou.
De woorden „ik mis je“ gooien we dan over boord,
deze 3 woorden, de voorbije jaren vaak gezegd en gehoord.

Deze kerst ben ik er weer bij,
bij belangrijke gebeurtenissen weer van de partij.
De gaten van gemis zullen dan weggaan,
liefste ma, dra kunnen we er weer samen tegen aan gaan...