Ik moet opnieuw beginnen,
op een nieuwe school.
Ik zou zo graag mezelf willen zijn,
mijn problemen willen overwinnen.

Door gaan met leven,
geen angst hebben en geen pijn.
Het niet meer op willen geven,
Maar helaas het mocht niet zo zijn.

Ik heb een nieuwe leuke klas,
ben van school veranderd.
Maar van binnen voelt het,
toch zoals het toen eerst was.

Nog steeds is de zelfhaat aan het groeien,
nog steeds is er geen einde aan die pijnlijke val.
Nog steeds zal er in mijn hart geen vreugde bloeien,
nog steeds geen einde in het diepe dal.

De ruzies met mijn vader,
kosten me de kop.
Altijd maar weer liegen over dat domme eten,
ook zijn geduld raakt op.

Het vechten tegen mezelf,
is harder dan welk gevecht dan ook.
Altijd maar die tegenstrijdige gedachtes,
nachten niet slapen,
volgens mensen zie ik eruit als een spook.

Met donkere randen onder mijn ogen,
niet meer kunnen slapen.
Huilend in bed gaan liggen,
en niemand waar je je tranen aan kan drogen.

Ik had gehoopt op een mooie toekomst,
maar dat zit er dus niet in.
Dus kruip ik maar weer naar voor,
met telkens weer die terugvallen.
Zo gaat het leven door.

Ik wil mijzelf accepteren,
gewoon vrolijk zijn.
Met vrienden omgaan,
mijn studie doen.
Plezier hebben in het leren.
Maar bij mij gaat niets zonder pijn.
Nog even, en ook dit keer,
zal niemand mij zien staan..