Kleine zieltje
Ooit vroeg ik mezelf:
"He kind, schrijf je niet?"
Het kind werd wakker en haalde grootse potten inkt aan,
bleef sinds die ene vraag dicht bij me,
gewapend met de pen
wellustig dopend in de potten.
Ooit vroeg ik mezelf:
"He kind, kleur je niet?"
Het kind, al wakker,
vertaalde vele waarnemingen, impulsen en gedachten in kleur,
gaf een naam wat beeldig werd
en veegde blozend een oppervlak bont.
Ook vroeg ik mezelf:
"Lieve kind, luister je niet?"
Het kind staakte een poos het jolig dansen
en neuriede een zachte melodie,
tikte met een kleine vinger een ritmische lijn eronder
en zweeg...
Dan vroeg ik mezelf:
"He kind, honger je niet?"
Het kind, zwijgend, perste de lippen op elkaar
en keek bedroefd, in tranen, rond.
Nu vraag ik mezelf:
"He kind, geloof je niet?"
Het kind grijpt de pen en duikt de potten in,
kleurt langzaam maar zeker,
meliodieus en ritmisch,
een eigen plekje.
Reacties op dit gedicht
| Erna Muermans: | Zondag, augustus 31, 2003 21:17 |
| heel sterk rakend gedicht zo eenvoudig lief spreken tot je innerlijk kind... een pareltje liefs Erna |
|
| Sheena: | Zondag, augustus 31, 2003 12:01 |
| de herhaling is absoluut een juweeltje, de diepte in de simpelste bewoordingen van een kind, kleuren de lezer's gedachten en das goed. Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jodium | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 31 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||