Niet zomaar een vals medelijden met jezelf,
maar een verdriet, waar je stil van wordt.
Het kan zo diep in je hart kerven, dat je zelfs
niet meer kunt wenen.
Je kijkt met een afwezige blik naar de mensen om je heen.
Wat ze zeggen, waar ze bezig mee zijn: het raakt je niet meer.
Het is allemaal zo heel ver weg en je staat
met je aarzelende voeten
heel alleen in de gloeiende, verzengende woestijn van mensen.
Er kunnen dagen zijn, dat je niet meer weet
dat het morgen wordt.
En waarom je moet eten en slapen.
Lachende mensen en kinderen lijken
op vreemdsoortige wezens van een
onbekende planeet.
De wereld draait meedogenloos verder;
je hoort er niet meer bij
Je hemel is dicht, ook al schijnt de zon.
Je bloedt van binnen dood en niemand ziet het.
Je hebt gewoon een rauw verdriet, heel diep en oprecht.
Dan hoef je alleen maar te wachten......
De tijd is de meest galante gentleman ter wereld
Wacht gewoon en leef verder, dag in dag uit.....
Doe wat je te doen hebt.
Misschien krakend van pijn in je hart, maar neem de
kleinste dingen ter hand.
Praat met de mensen en luister vooral naar hen , en lééf.
Geen dokter, geen geniale specialist, kan
wat de tijd vermag
Je ziet een bloem, je hoort muziek
Je ontmoet een mens die vriendelijk voor je is,
je ontdekt plotseling iemand naast je,
die ook verdriet heeft.....
Het leven zelf komt uit duizend-en-één dingen op je af.
Onweerstaanbaar,
kruip niet weg in je hol van zelfbeklag om er langzaam van binnen te
sterven en bitter te worden, maar lééf - en wacht.
Laat de tijd je genezen- en je littekens zullen je later helpen andere
mensen te begrijpen, die pijn hebben.