Ze blikt kleuren
zwart op witte wolken
Haar geur is groen
en mals als gras
geurend hooi
Haar beeld geëtst
op gestoomde ramen
benemen adem
ze is kras
en eeuwen oud
Om haar heen lopen herauten
stoer en volgzaam in’t gareel
Op haar gezicht een lichte kwelling
angstig grijpt ze naar haar keel
Verstikt
verstokt aan goudbrokaat
zoekt ze liefde
die haar nooit verlaat
Arie 09-09-2003
lani: | Zondag, januari 18, 2004 08:35 |
een bijou arie, werkelijk een 'schitterend' gedicht! ... en nog eens dank je! liefs x-x-x |
|
~Marina~: | Dinsdag, september 09, 2003 19:09 |
k zit vast tussen bewondering en herkenning... ;-) liefs, |
|
de linda: | Dinsdag, september 09, 2003 18:02 |
mooi verwoord.ik zal het maar bij vriendschap laten.;) liefs linda |
|
MayadeBij: | Dinsdag, september 09, 2003 16:41 |
Erg mooi! Fijne middag (voor de verandering) en een kus, | |
Auteur: arie | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 09 september 2003 | ||
Thema's: |