Was ik nog maar een kind
dat het leven een uitdaging vind.
Dat bij pijn gerust mag huilen,
bij angst achter moeders rokken kan schuilen.
En dat bij kinderverdriet,
na een snoepje alles weer rooskleurig ziet.
Dat nooit hoeft te zorgen,
voor de dag van morgen.
Maar nu ik volwassen ben,
en alleen maar verdriet ken.
Door de grote liefde wordt verlaten
heeft niemand in de gaten dat ik het liefst de hele dag
zou huilen,
en niet meer achter moeders rokken kan schuilen.
Nu wordt er van je verwacht dat je dit draagt
met moederkracht.
Wat doet het ontzettend veel pijn,
om volwassen te moeten zijn.