Tapirs
merkwaardig hoe men lachend door het leven trekt,
wijl neuzensnuitende tapirs,
kortademig van het opgedane stof,
welke ronddwarrelt in een zonovergoten hemel,
waarin meeuwen
hun geluk uitschreeuwen,
of hun leed
met een niets verhullende kreet,
over de scheiding van Hemel en Aarde
en de Godin die Hen baarde,
…het helemaal niet naar hun zin hebben
wijl neuzensnuitende tapirs,
kortademig van het opgedane stof,
welke ronddwarrelt in een zonovergoten hemel,
waarin meeuwen
hun geluk uitschreeuwen,
of hun leed
met een niets verhullende kreet,
over de scheiding van Hemel en Aarde
en de Godin die Hen baarde,
…het helemaal niet naar hun zin hebben
Reacties op dit gedicht
| Oorlam: | Donderdag, oktober 09, 2003 11:44 |
| tapirs waren altijd al zwaar op de hand, het is nu eenmaal zo, kun je weinig aan doen (behalve af en toe een kommetje warme melk misschien) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Cornelis Verweij | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 09 oktober 2003 | ||
| Thema's: | ||