ik ben bang
ik ben bang om het iemand te vertellen
ik heb het idee dat ze zeggen
dat ik me aan zit te stellen
Terwijl het me allemaal zo diep raakt
tel ik onbewust de mensen,
die qua vertrouwen zijn afgehaakt
ik ben bang om alles te verzwijgen
zodat mijn pijn alleen maar erger wordt
en ik van al mijn verdriet straks een ketting kan rijgen
die ik met me mee draag
als zware last om m'n nek
wat moet ik doen, is mijn laatste vraag
Ik weet gewoon niet wat het beste is
tot ik dat weet blijf ik afwachten
en verschuil ik mijn verdriet in een nis
voor iedereen onzichtbaar
maar tastbaar aanwezig
het zit in me, als een groot gevaar...
moet ik het loslaten
er even om huilen
en er zoveel mogelijk over praten?
Of moet ik het verschuilen
wachten tot ik het kwijt kan
m'n tranen drogen, en niet meer huilen?
Reacties op dit gedicht
| daisy: | Woensdag, juni 20, 2001 13:10 |
| praten, dat is het enige wat helpt..Misschien met je beste vriendin..Want de ketting kan ook een te zware last worden. Maar zoals blach flower al zei als je iemand gevonden hebt, zal het beter gaan :-) Ik hoop dat je die gevonden hebt. Liefs, Daisy |
|
| black flower: | Maandag, maart 05, 2001 06:20 |
| Er over praten is het beste denk ik, met iemand die je heel erg goed vertrouwt. Iemand die jou begrijpt en naar je luistert. Eens je die persoon gevonden hebt, zal het veel beter gaan. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Renate-td- | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2001 | ||
| Thema's: | ||