Alleen sta ik hier, dronken van een onbekend gevoel,

wie had dit ooit gedacht,

dat dit hart ooit eens zou ontwaken,

zo plotseling zo ongeremd.

Gestremd alleen door voorzichtigheid,

te onbekend dit is - te bang ik ben een verkeerde zet te maken,

dat al dit maar een zoete droom is, dat er een einde aan zal komen

en dat ik het einde oproep, terwijl ik het juist wil voorkomen

Echter, te lang mijn hart gevangen was in een kooi van gedachtes,

te zwaar te ketens van verdriet mij in hun greep hielden,

als dat ik het nu nog zou kunnen kalmeren,

nu dat ik de vrijheid heb geproefd

Nooit meer mag ik onder mijn angst bezwijken,

een masker dragen tegen al het kwaad,

doch ook tegen al het mooie van de wereld

beseffen dat ik niet hoef te vrezen,want  ik ben niet alleen

Nog geen etmaal moet ik wachten,

doch schijnt het mij de langste dag van alle tijd,

was jij maar hier, jij die mijn hart bevrijdt