Ach, wat moet ik toch beginnen
‘t maalt in mijn hoofd, de ultieme pijn
het weten voor altijd schuldig te zijn
Doodse kilte en leegte van binnen
Waar blijft m’n hulp, Is Hij getrouw?
Waarom dan toch, waarom die ijzige kou

Heeft Hij mij, zonder zich iets af te vragen,
teveel laten voelen, wetend dat ik het niet kon verdragen
met mijn eigen nagels me aan mijn kruis geslagen?

Waarom o God verlaat U mij
Goed gezelschap, ’t zal dus wel mogen
Vragend op mijn knieën, het hoofd gebogen
Kom ik tot Hem: U maakt mij vrij
Hemelse genade, zeker weten
Maar Here, bent U mij dan tijdelijk vergeten?

Kon hij mij niet even vragen
Of ik de dood in mij wel kan verdragen?
Waarom, het blijft maar malen, waarom zo stuk geslagen?

Dankzij hemelse genade sterft het helse zelfverwijt
Zijn dood omgeeft de rusteloze, maakt volkomen vrij
ruw kruishout, roestige nagels, volbracht! Klonk het, ook voor mij
Niet helse dood, maar hemels leven, zo heeft hij bevrijdt
Hemelse genade, Hij heeft het mij laten weten,
De enige troost is kind van hem te mogen heten

Maar mag ik U toch nog even iets vragen….
Of kunt U dat in uw almacht niet verdragen
Waarom, waarom, waarom toch zo verslagen?