Moegestreden

soms ben ik moe gestreden
om hem te troosten in zijn verdriet

oorlogvoerend met zijn verleden
het licht van morgen ziet hij niet

hij maakt van gister een vandaag
en van verleden week het volgend jaar

zo gaat het rouwproces enorm traag
wat kan ik voor hem doen, wist ik het maar

alles in mij wil troosten
in zijn vreselijk gemis

die wie zaait, zal ook oogsten
ze zeggen alleen niet in welk seizoen het is

nachtenlang ligt hij te wenen
voor zijn zonden en verdriet

dan is alle relativatie verdwenen
en kent hij zichzelf zelfs niet

nooit gedacht wat missen kon zijn
en wat een scheiding met je doet

want ook al deel ik met hem de pijn
je doet het nooit helemaal goed

een vrouw is te vervangen
maar een pappa niet

ze houdt hem nu gevangen
en wilt dat hij zijn zonden ziet

er is reden voor haat
en intense woede

maar ik hoop dat ze hierbij laat
want het komt haar niet ten goede

misschien is ze al snel moegstreden
en kunnen we gerust door

maar dan moet jaloezie worden vermeden
en krijgen de kids een streepje voor

en intussen zal ik steunen
met al mijn energie en kracht

want mijn lief mag op mij leunen
en dat vertel ik hem heel zacht

en als hij dan ligt te wenen
door het missen van de kids

dan mag hij mijn krachten lenen
tot de bui weer over is

want dat is liefde geven
toch zo moegestreden

sussend zeggen dat alles snel weer over is
zodat we opnieuw kunnen beleven

wat het leven werkelijk is...




Zoe