De laatste weken zoveel gezegd,
niemand die concrete kaarten op tafel legt.
Ieder doet zijn zegje, dat wel,
maar niemand hoort ze, de alarmbel.

Eigenste plannen worden dagelijks weggeveegd,
niemand die merkt hoe onzeker hij voor zich heen leeft.
1001 dingen in zijn hoofd,
helpende handen worden aangeboden en veel beloofd.

Zien jullie niet hoe zwaar hem alles valt?
Hoe zich alles, diep in hem, samenbalt?
Sven, vrienden,... zijn 1 en alles gaat hij verlaten,
met weinigen kan hij erover praten.

Indirekte S.O.S.-signalen worden ge-ignoreerd,
de meesten staren zich blind en zien enkel dat hij terugkeert.
Deze omwenteling van 180 graden is een stap terug,
volgens velen maakt ie sowieso van alles een olifant, zelfs van de kleinste mug...

Ze spreken al gauw over dramatiseren,
het gaat niet enkel om het terugkeren.
Voor hem is dit harde realiteit,
het is een zware en harde tijd, die eindigen zal met het afscheid.

Hij kent zichzelf toch wel het best van al,
hij komt zich voor alsof ie zweeft, een vlucht in vrije val.
Afscheid nemen was nog nooit voor hem weggelegd,
achja, er wordt gewoonweg té veel gezegd.

Iedereen doet zijn zeg,
hij holt zichzelf achterna op zijn levensweg.
De stroomversnelling wordt hem langzaam aan te veel,
wacht op het volgende oordeel...

Zijn terugkeer is deels voor hen bedoeld,
een stukje vrijheid verdwijnt, dat is hoe hij het aanvoelt.
Heimweegevoelens waren sterker als nooit te voor,
de 1000 vraagtekens snakken naar gehoor...