Pijn die ik niet langer kan dragen.
In het licht kan ik mij niet meer uiten
in het donker mijn tranen die ontwaken.
Machteloos zoekt mijn verdriet zich een weg naar buiten,
geluidloos druppend op het witte laken.
In het inktzwart van de nacht
schreeuw ik het uit in stilte.
Mijn liefde heeft zoveel kracht,
maar verliest het van jouw onmenselijke kilte.
Het pijnlijke verlies heeft mij verdoofd
de tranen veranderen in stromen.
Verlaten en van alles beroofd
nachtmerries kwamen in de plaats van dromen.
Niemand weet van mijn ongelijke strijd,
het is slechts een kwestie van dagen.
Verscheurd door jou onredelijkheid
een pijn die ik niet langer kan dragen.
in het donker mijn tranen die ontwaken.
Machteloos zoekt mijn verdriet zich een weg naar buiten,
geluidloos druppend op het witte laken.
In het inktzwart van de nacht
schreeuw ik het uit in stilte.
Mijn liefde heeft zoveel kracht,
maar verliest het van jouw onmenselijke kilte.
Het pijnlijke verlies heeft mij verdoofd
de tranen veranderen in stromen.
Verlaten en van alles beroofd
nachtmerries kwamen in de plaats van dromen.
Niemand weet van mijn ongelijke strijd,
het is slechts een kwestie van dagen.
Verscheurd door jou onredelijkheid
een pijn die ik niet langer kan dragen.
Reacties op dit gedicht
| Jannie Hoogendam: | Woensdag, november 05, 2003 14:06 |
| ... je zult door die zure appel heen moeten, helaas... Ik wens je veel sterkte en besef dat er ook weer andere tijden komen, echt waar! liefs Jannie |
|
| bieke: | Woensdag, november 05, 2003 14:05 |
| zelfs die ongelijke strijd Frans, zal gestreden moeten worden. Sterkte xxx |
|
| sylvievdv: | Woensdag, november 05, 2003 13:33 |
| pijn vergaat.... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Frans07 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2003 | ||
| Thema's: | ||