De appelboom
Vanochtend toen ik wakker werd
lag ik onder een appelboom
Surrealistisch daglicht
dat zachtjes in mijn ogen scheen
Ik voelde me heel loom
Langzaam kwam ik overeind
Besef van tijd en plaats verdween
Ik zag voor mij
kleine veldjes met bloemen
Alles voelde zo herboren
door de geur van pure levenskracht
Vliegjes hoorde ik in mijn oren zoemen
Gestreeld door liefde, alsof alleen dat bestond
Wachtend op meer, hart vervuld van smacht
Toen zag ik de kabbelende beek
en vergat heel even
Gelijk ook mijn tranen vloeiden zo
Een appel viel op mijn hoofd
Wat daarna gebeurde laat ik onbeschreven
Kom mij redden uit het leven vandaag
Tenminste, als je me dit oord belooft…
Reacties op dit gedicht
| kokosnoot: | Maandag, januari 19, 2004 19:49 |
| Prachtig! Geweldig om te lezen :) Liefs... |
|
| Oorlam: | Donderdag, november 06, 2003 12:14 |
| mooi mooi, een reddende aai van, |
|
| Queen759: | Woensdag, november 05, 2003 21:07 |
| Hmm, ik ben er stil van. Juist de variaties tussen oorden en levens maakt het dragelijk...wen er maar aan. Mooi geschreven, prachtig beeldend. Kus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kamerplant | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2003 | ||
| Thema's: | ||