Natte schouders
steeds die geforceerde glimlach op mijn gezicht
boos, verdrietig, pijn of van streek
de toegangspoort naar mijn gevoelens blijft dicht
Het tipje van mijn sluier die alles nog verhult
Ligt te wachten op het moment dat ik het licht
Voor mensen die luisteren, met begrip en geduld
Wat een geluk dat ik zulke mensen kennen mag
Ik licht zoveel ik kan, met diep in mij het idee,
Rust te vinden in mijn hoofd, op een zekere dag
Ik kijk niet meer omlaag, maar om mij heen
Beschaamd zie ik al die natte schouders aan
Dit voelt niet beter dan voorheen
Reacties op dit gedicht
| kokkie: | Vrijdag, november 14, 2003 15:23 |
| je schept een duidelijk beeld zo...maar ik denk ook dat je je niet hoeft te schamen...liefde en tranen delen op momenten dat het nodig is is het mooiste wat een ander je kan bieden...even niet alleen.. liefs angela |
|
| jazzzz: | Vrijdag, november 14, 2003 12:59 |
| mooi geschreven en die mensen die je hun schouder aanbieden, die doen dat graag! Geeft niks, natte schouders, niets om je voor te schamen! liefs, |
|
| de nifter: | Vrijdag, november 14, 2003 09:17 |
| wow... en nog een keer wow.... | |
| arie: | Vrijdag, november 14, 2003 00:47 |
| Op de momenten dat jij je masker weg kunt laten deel je met mensen die om jouw persoontje geven. "Je kijkt om je heen en ziet natte schouders" Eigenlijk ben je een gezegend mens met zoveel liefde en vriendschap om je heen... Beterschap, Arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Risje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2003 | ||
| Thema's: | ||