ik zag je daar staan, tussen het grijze beton
snapte niet dat jij daartussen groeien kon
weinig zonlicht mocht je daar ontvangen
je liet vaak je bladeren van verdriet ff hangen
grote voeten vertrapten je tegen de straat
ik kon het niet langer aanzien,ik voelde haat
zo teer dat je bent zo sterk sta je weer op
zie dauwdruppels als tranen op je knop
je bent maar een bloem maar wel een leven
ze geven je steeds weg,kon ik jou maar wat geven
zodat je kon stralen en groeien zoals een bloem hoort te zijn
geurig ,mooi ,klein maar heel erg fijn
daarom graaf ik je uit en neem je weg van hier
neem je mee naar een wereld van bloemen ,vlinders en plezier
ik koester je en stop je voorzichtig in me tas
en zet je tussen de andere bloemen in het gras