Leeggoed
Ik sta voor de spiegel
en kijk mezelf aan
Je zei dat je me
niet meer herkende
Ik begreep je eerst niet, nu wel
Ik herken mezelf ook niet meer
De gelaatstrekken, de ogen,
alles lijkt te kloppen en
toch ben ik het niet
die daar voor me staat
Ik buig voorover en
kijk mezelf in de ogen
Twee betekenisloze gaten
met een een leeg lichaam errond
Ik ben weg..
verdwenen..
verloren..?
Reacties op dit gedicht
| @Kakien@: | Donderdag, november 27, 2003 18:15 |
| Da gevoel hebk soms ook, 's morges vooral Kschrik iedere keer opnieuw alsk mezelf zie;) *Srry voor den uitleg, kvoel mij trug beetje WIEPJES:D komt nie veel zinnigs uit mij:p* -xxx- Fientje |
|
| *Julie*: | Maandag, november 24, 2003 20:34 |
| Mooi gedicht, iedereen verandert en dat is normaal. Het is niet omdat je anders wordt, dat dat daarom ook slechter is. Je kan er niet echt iets aan doen dat je verandert denk ik. Sommige zullen zeggen, dat je positief verandert, anderen zullen het slecht vinden, maar zelf merk je dat niet echt zo goed, tot iemand je daarop wijst. Groetjes, Julie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: greet1002 | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2003 | ||
| Thema's: | ||