Muur
In het licht van de schaduw
zie ik je tranen
weerspiegeld in de ogen
van je ziel.
In het duister tast ik
hoopgevend naar de liefde
die je hart nog rest.
Wachtend naar warmte,
bouw je de muur
hoger en hoger.
Ook al klim ik,
je blijft graven.
Kilte,
afstand,
neem toch die hand...
Reacties op dit gedicht
| Wheelgranny: | Zondag, november 30, 2003 21:47 |
| Machteloosheid, Sofieke! Alleen de persoon zelf kan de muur afbreken. Jij kunt dat niet voor hem/haar doen! Wel de hand reiken, zoals je schrijft. Mooi geschreven in al zijn verdriet! Liefs en een knuffeltje Wheelgranny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Sofieke* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 30 november 2003 | ||
| Thema's: | ||