Hij had het weer gedaan,
dus ging ik naar jouw huis.
Ik had pijn van het slaan,
was niet meer veilig thuis.

Maar jij was er niet,
ik wou dat jij er was geweest,
je had me kunnen troosten bij mijn verdriet,
je had me kunnen laten lachen,
ik had het even kunnen vergeten,
maar helaas je was niet thuis,
hoe had jij het ook kunnen weten?

Ik vertelde het tegen pap.
Vanochtend hadden we het er nog over gehad,
maar er was geen oplossing 1, 2, 3.
Het enige dat mijn vader nu nog denkt,
is dat hij uit huis moet worden gezet,
het is ook de enige oplossing die ik zie.

Maar ook dat wil ik niet,
ik kan niet zonder hem,
maar met hem,
weet ik niet of ik nog lang leef.

Wat moet ik nou?
Waarom zie je niet dat ik om je geef?
Zie je niet dat ik van hou?

Tranen,
tranen die stromen,
dag in, dag uit.
Een waterval waar geen einde aan lijkt te komen,
ook 's nachts als ik mijn ogen sluit,
gaat het verdriet gewoon door.

Waarom?
Waarom kunnen wij niet gelukkig zijn?
Waarom hebben we zoveel verdriet?
Heb ik zoveel angst en zoveel pijn?
Voor iemand waar ik zo om geef?
Hoe moeten we nu verder?
Moet ik weer iemand verliezen waar ik van hou?

Wat is eigelijk nog de reden dat ik leef?!