Ik ben ziek,
ziek van alle pijn.
Van het getal `17`,
de data die ongeluk lijkt te zijn.

Mam, ik mis je zo!
Je zegt dat ik over je lieg,
maar dat is niet zo!
Ik haat al het bedrieg,
iets waar jij lijkt voor te leven.
Iets wat iedereen ontzettend pijn lijkt te doen,
maar het lijkt of het jou niet kan schelen,
alle mensen zoveel pijn te geven...

Je zegt: mijn dochter en ik haten elkaar.
Maar ik hou van jou!
Dus het is helemaal niet waar!
Jij bent degene die haat,
die haar kinderen onbelangrijk vindt,
jij bent degene die fouten maakt.

Je denkt misschien wel:
aan 1 dochter heb ik genoeg.
Dus is het rechtvaardig,
dat ik die ander sloeg.
Is dat wat je denkt?
En ons broertje,
die vond jij zeker te dom.
Is dat waarom je geen aandacht aan hem schenkt?

Mam, ik wil je pijn delen,
ik wil met je lachen,
met je samen zijn.
Maar dat lijkt jou weinig te kunnen schelen..

Hoezo een gezin zijn?
Hoe haal je het in je hoofd?
Heb je dan niet genoeg in je leven?
Bij je geboorte heb ik je toch niets beloofd?

Mam, ik wil je vertellen,
dat het normaal is,
om in een gezin te leven...

Maar het lijkt of het niet binnenkomt,
je lijkt er niets om te geven..

Helemaal niets,
hoezo pijn, omdat ons gezin is verscheurd?
Er zijn zoveel ouders gescheiden,
je gaat er niet dood aan..

Nee mam,
maar op de manier waarop dit alles gebeurd.
En ook op de manier zo als jij naar ons doet.

Lieve mam,
ik wens je ooit terug in mijn leven.
Zodat ik je kan laten zien hoeveel ik van je hou.
Ik je ooit mijn liefde kan geven...