Of dat mijn wenen niet bereikt jouw
Of dat mijn wenen niet bereikt jouw oor
Na al die eeuwen dat wij meenden
dat onze levens niet gedeeld
Waarin wij onze tranen weenden
in eenzaamheid, nog niet geheeld
En moe gevochten en gestreden,
vraag ik je: 'Hou mij nu stevig in je armen'
Eind'lijk verhoord de smekende gebeden
als kille harten hoopvol warmen,
elk leed voor eeuwig lijkt geleden,
aanraking nooit ijzig meer zal zijn
De stenen maskers zullen lachen
Blij de gezichten, en vrij van pijn
Wanhopig eens mijn zoektocht door de tijd
waar enkel hartstocht bleef, herinnerend jouw 'zijn',
en elke warme kus; een diepe spijt
dat ik toch ooit die strijd verloor
als gisteren, morgen, niet eerst vandaag
Of dat mijn wenen niet bereikt jouw oor.
**********
sunset 05-01-2004
**********
Reacties op dit gedicht
| witje: | Dinsdag, januari 06, 2004 16:37 |
| prachtig! liefs witje |
|
| free: | Dinsdag, januari 06, 2004 07:37 |
| prachtig! liefs free |
|
| green eyes !: | Maandag, januari 05, 2004 22:34 |
| mooi, ik heb ervan genoten liefs Marina |
|
| MayadeBij: | Maandag, januari 05, 2004 21:56 |
| Hmm.. lekker verhaal zo voor het slapen gaan.. Kus. | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||