In 'dood' ben je pas echt alleen
"In 'dood' ben je pas echt alleen"
Nachtvogels beroven je van rust
En toch heet je hen welkom
ondanks hun duistere gedachten
Jou blijft de angst dat je gekust
door leed dat klinkt in 't zingen van een wind,
en door de leegte van jouw nachten
Jouw geest dwaalt nu door schaduwen
en over eeuwig stille weiden
waar zelfs je 'zijn' heeft geen gewicht
Enkel de eenzaamheid weegt zwaar
en ook de pijn, niet te vermijden
jouw angst voor 't morgenlicht
Speel dus je rol tot aan de eerste dageraad
als dichter, 'voeler', mens
En neem jouw pen, kras lijnen in een steen
Laat zingen woorden tot een wens
Vergeet nooit wat geschreven staat:
" In 'dood' ben jij pas echt alleen".
**********
sunset 06-01-2004
**********
Reacties op dit gedicht
| Henk Knibbeler: | Donderdag, mei 12, 2005 23:03 |
| een prachtige ode aan een dierbaar persoon sunset. liefs, Henk |
|
| Evenstar21: | Woensdag, januari 07, 2004 21:23 |
| .... kusss |
|
| wijnand.: | Woensdag, januari 07, 2004 18:16 |
| een schoonheid van intens vedriet | |
| M@ri@: | Woensdag, januari 07, 2004 14:23 |
| je leeft intens......ongekend geniet van ieder levensmoment liefs *boselfje* |
|
| witje: | Woensdag, januari 07, 2004 14:08 |
| Ik sluit me aan bij mijn onderbuur liefs witje |
|
| Vinkje: | Woensdag, januari 07, 2004 10:01 |
| pfoe...mooi. Heftig geschreven. Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||