Achter een glazen wand
Achter een glazen wand
Een hand hangt in de lucht,
Als een stenen beeld dat
Wilt spelen met de opkomende mist
Er is geen geluid te horen
Buiten het weerklinken van gedachten
Die hier blijven rondzwerven
Witte nevelen omwervelen het grijs
Van haar gehavende jurk, terwijl
Het kleine kristallen druppels achterlaat
Tranen lopen over het gezicht
Bij het zien van zijn weggaan
Zijn stappen sterven uit
Ze reikt nog een laatste keer
Naar de man en roept woordeloos
Tot ook zijn schim in het niets verdwijnt
Haar hand hangt in de lucht
Als een stenen beeld, en niemand die ziet
Dat het tegen een glazen wand rust
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Vrijdag, januari 09, 2004 11:23 |
| Zij moet op het glas bonzen als ze daar nog de kracht voor heeft. Dan wordt die onzichtbare scheiding hoorbaar. Triest gedicht, ontroerend neergezet. |
|
| meisjuh: | Donderdag, januari 08, 2004 23:41 |
| mooi geschreven! liefs, pricilla |
|
| Oorlam: | Donderdag, januari 08, 2004 23:16 |
| wow mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 08 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||