Als de messen van het lot langzaam
mijn aderen doorboren..

als de stenen, te snel gaan om te ontwijken..
ik sta niet meer, en zal snel verdelen tijd blijken te zijn..

bloedend, voel ik de laatste pijn..
langzaam verdoven..

ik hoor nog net een schreeuw van ver om me heen

Klootzak, laat me nu toch niet alleen..
ik voel mijn hart langzaam stoppen,
wel rustig zo zonder dat kloppen,

ik had verwacht nu toch wel in de hel te zijn..
maar blijkbaar is de grootste hel, nog niet dood zijn..

ik had er zelf om gevraagd, ik vroeg mijn spullen heel te laten en werd belaagd..

ach er is leven na de dood, dus misschien kom ik terug en vermoord ik die bruut...
maar wraak, is een vaak een reden van het achterligende feit..
je kan niet vechten tegen de verleden tijd..