Verbazing over mezelf zijn onderdeel van bestaan
maar acceptatie van gevoelens staan bovenaan
het lijstje van gebeurtenissen die een plekje behoren
te krijgen, het aan elkaar rijgen van belevenissen kan
ooit zo zwaar liggen dat mijn onderbewustzijn gaar moet
zijn van het gissen van waar hun plekje zal liggen
soms gebeurt er teveel tesnel, leven dan warrig as hell!,
geen grip op gevoel, terwijl het enigste wat echt werkt
is de tijd, tot mijn spijt, ook niet zelf in de hand, maak
jezelf van kant is ook geen oplossing maar leven met pijn
in het hart zwakt zo af dat de horizon zo ver weg lijkt, komt
hij nog wel is ooit in zicht? een lach op mijn gezicht? waar is
die tijd dat ik kon stralen van samen een patatje halen, van de kleine
dingen die nu zo onbelangrijk lijken, jah ik ga weer bezwijken
aan een depressie, balans kwijt, geld helpt zelfs niet in het slagveld,
shop till I drop gaat nu helaas niet op...
uitverkoren tot gevoelsmens pur sang maakt me soms bang,
rattioneel denken, makkelijk in het leven staan, die tijd
is me even ontgaan ontglibt en ontvlucht, zwakte als verotte vrucht
die me aantast, mijn hele zijn bevrucht als een waas, van wat is
het leven nu dwaas die je bent, accepteer nu je bestaan als een
vermoeiende baan van 9 tot 5, verdomme schrijf normaal en doe
wat nuttigs met je tijd, en wens de rest even de schijt!
terug in patroon en ik hoon mezelf harder uit dan ooit
tevoren en huil, verschuil mezelf achter de tranen, die kwamen
al toen ik mezelf nog wel onder controlle had, ik vergat, ik had
nix meer te zeggen maar kon en kan niet weerleggen dat ik de
kansen heb gehad, onderschat de kracht niet van het geestelijke
vermogen, 'n droom kan in duigen vallen en hersenpatronen
vergallen, jah, maar gevoelsleven, drukt zwaar de stempel, en
warempel... het krijgt onderhand weer even de overhand...