Vrijwillige vreemdeling
Hij streek zijn haar glad en wachtte geduldig
Zijn woedeaanval had hem goed gedaan
Door ieder ander stil tenietgedaan
En hij maakte een buiging genaamd schuldig
Voorzichtig sloot hij zijn ogen
Terwijl hij langzaam verder liep
Het geluid dat iemand hem nu nog nariep
Beruste niet meer op doorzettingsvermogen
Woede en angst hadden geen vat meer
Niet op hem, niet op zijn zorgen
Zijn gevoel bleef hoe dan ook verborgen
Ongeacht die laatste keer
Van buiten nog altijd die vreemdeling
Van binnen ook nog ongekend
Zijn gezichtsvermogen onbekend
En steeds in de verdediging
Niemand mag hem immers kennen
Schuldig is hij, zijn leven lang
Ongeacht zijn levensdrang
Waaraan de vreemdeling moet wennen
Hij zal gaandeweg zijn leven snappen
Waarin de vreemdeling heeft toegestemd
Hoe hij zijn eigen ik nog ongekend
Op vreemde wijze laat ontsnappen
| promise: | Vrijdag, januari 30, 2004 21:16 |
| that's the point ;) | |
| Erna Muermans: | Donderdag, januari 29, 2004 23:30 |
| zijn we allen niet zo...? groetjes Erna |
|
| Contessa: | Donderdag, januari 29, 2004 23:21 |
| people are strange when you're a stranger, faces look ugly when you're alone... Jim Morrison |
|
| Quo Vadis?: | Donderdag, januari 29, 2004 22:54 |
| hij - zij - wij (allen) *knipoogie* ;o)x |
|
| Auteur: sorriso promise | 
|
|
| Gecontroleerd door: Goony | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||