De wereld is onrustig
Het is alsof zij nooit meer slaapt
Enkel oorlog en geweld
Vluchtende mensen door de pijn van verlies gekweld

Alles is onzeker
We weten niet meer wat er komen gaat
We vechten voor de vrede
Iedereen alleen nog gedreven door de haat.

De mens heeft het respect verloren.
Respect voor alles en iedereen,
Het is ieder voor zich, ieder alleen.

Oog om oog en tand om tand,
We hebben ons eigen leven niet meer in de hand.
Conflicten lossen we op met wapens,
Steeds opnieuw weer dat geweld.
Zijn er dan nog niet genoeg levens neergeteld?

De onschuld en de vrede,
Niets meer dan schimmen uit het verleden.
Een vage herinnering aan hoe het eens ooit was,
Sprookjes die je als kind vroeger in een boekje las.

Iedere dag opnieuw
De beelden van nog veel meer geweld
Ik aanschouw ze met meer afschuw
Dat de nieuwslezer ze verteld.

Waarom moeten we keer op keer vechten?
Waarom zijn wapens het enige middel om meningsverschillen te beslechten?
Zien we soms elkaar niet meer?
Zien we gewoon geen mensen meer?
Wat is er gebeurd met liefde, begrip en mededogen?
Hebben zij soms nooit bestaan?
Of zijn zij gaande weg ten onder gegaan?
Waarom gunt men elkaar niet meer het recht van bestaan?
Het zijn net de schepen,
Die in de woeste zee ten onder zijn gegaan…

Steeds weer vragen keer op keer,
Zoveel vragen, er zijn geen antwoorden meer…

Ik vraag jullie allen, toe help elkaar!
In liefde en compassie schuilt geen gevaar.
Vechten voor vrede heeft gewoon geen zin,
Dit brengt alleen meer haat en agressie de wereld in!

Stop die oorlogen, al dat geweld,
Alsof dat nog niet vaak genoeg is verteld.
Heb respect voor het leven,
Heb respect voor elkaar.
Laat de wereld haar rust herwinnen,
Opdat wij samen opnieuw kunnen beginnen.