Uit Angst en verdriet...
Een traan,
zoekt kronkelend een baan,
op m'n rode wang.
Angst en verdriet straalt ze uit.
Een diepe wonde,
is er in m'n hart onstaan.
Zal ze nog ooit weggaan?
Uit Angst en verdriet.
Ik heb me laten vernederen,
iemand heeft me diep in m'n hart pijn gedaan!
M'n zus heeft een grote stommiteit begaan.
Uit Angst en verdriet,
Heb ik het allemaal toegestaan...
-***-11-02-2004-***-
Reacties op dit gedicht
| BrokenElf: | Woensdag, februari 11, 2004 18:36 |
| Angst en verdriet is verradelijk Geef jezelf NIET de schuld! Liefs, |
|
| Caroline van Geel: | Woensdag, februari 11, 2004 18:14 |
| Ik hoop dat het weer allemaal goed komt, maar iets wat je uit angst en verdriet doet, mag je jezelf niet verwijten, kus Caro | |
Over dit gedicht
| Auteur: Kayakertje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 11 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||