Wat ik voel is moeilijk te beschrijven…
Ik weet het soms zelf niet meer…
Waarom over komt jou dit…
Waarom doet het iedereen zo’n zeer…
Ik snap niet dat je daar zo koel onder kan blijven…
Snap je dan niet wat de gevolgen zijn…
Iedere dag dat je moet worden verzorgt…
Iedere dag zo ontzettend veel pijn…
Wil je dan niet zien wat er met je aan de hand is…
Begrijp je dan niet dat je einde je tegemoet komt…
Maar het moeilijke is dat wij het wel zien…
Je bent niet meer gezond…
Je hebt een dodelijke ziekte…
Die nooit meer verdwijnen zou…
Ik voel de spanning als je bij de familie bent…
Omdat we allemaal houden van jou…
We zijn allemaal gestrest…
We uiten onze angsten op mensen die er niks aan kunnen doen…
Ik word bang van me ouders…
Waarom wordt het niet net zoals vroeger net zoals toen…
Ik word bang van de gedachten, bang van alles wat je doet…
Misschien is het einde wel de beste oplossing …
Al die pijn en blauwe plekken je verdiend dat niet
Hoop je dan niet op die verlossing…


*ik hou van u en ik hoop dat u voor die pijnloze verlossing kiest, het klinkt heel naar maar ik denk dat dat het beste is voor u...het spijt me...(K)*