Ik ben zo moe,
Ik wou dat ik kon slapen.
Gewoon voor één keer mijn ogen sluiten.
Zonder al die nare gedachten en gevoelens.
Zonder me pijn te hoeven doen.
Omdat ik de geestelijke pijn niet wil aanvaarden,
zoek ik pijn die ik wel kan controleren.
Met een mes snij ik de woorden, zinnen uit mijn gedachtes,
die als bloed vloeit over mijn buik, voeten en billen.
De woorden blijven maar even rondhangen in mijn hoofd,
maar zijn voor eeuwig verenigd op mijn huid.

Ik ben zo moe,
Ik kan nog steeds niet slapen.
Ik sluit mijn ogen wel,
maar zie steeds een film voor mijn ogen afspelen.
Ik snij met nog meer gevoel en agressie.
De woorden die ik snij, een ware obsessie.
Ik kan mezelf niet controleren!
Mijn mes gaat steeds maar sneller en harder te keer.
Er lijkt geen plaatsje meer onbekrast.
De woorden en zinnen zijn niet meer te wissen,
Hoe hard ik dat ook wens, ik kan ze er maar niet uitgesneden krijgen.

Ik ben zo moe.
De zon is daar weer.
Ik probeer mijn ogen open te houden,
maar het zonlicht doet zo’n pijn.
Het snijden is gestopt,
maar het bloed nog even na.
Ik snuit mijn neus en veeg mijn tranen.
Berg mijn mesje op,
en steek de bebloede zakdoeken onderaan in mijn vuilbakje.
Trek mijn dikke trui en lange broek aan, vergeet maskertje niet.
Het enige wat ik hoop is dat ze niet zullen merken dat ik verstoppertje speel.

xxx brujake xxx