Verloren dauw..
verloren dauw valt op het gras
als ’n levenloze vloeistof
maar een zicht maakt ’t heel
tot het verdwijnt tot stof
als de voeten zich verplaatsen
om de tijd voorbij te lopen
maar de glinstering breekt door
als het vocht al stijgend
in de blauwe lucht bevroor
nee, de natuur in haar pracht
loopt de mens niet omver
met geen enkele macht of kracht
ik voel de zachte dauw
ja, dit is het prachtgevoel
dat ik altijd al wou..
als ’n levenloze vloeistof
maar een zicht maakt ’t heel
tot het verdwijnt tot stof
als de voeten zich verplaatsen
om de tijd voorbij te lopen
maar de glinstering breekt door
als het vocht al stijgend
in de blauwe lucht bevroor
nee, de natuur in haar pracht
loopt de mens niet omver
met geen enkele macht of kracht
ik voel de zachte dauw
ja, dit is het prachtgevoel
dat ik altijd al wou..
Reacties op dit gedicht
| Oorlam: | Dinsdag, maart 02, 2004 15:40 |
| en niet de dauw met je voeten bezeren he?:)) | |
| de nifter: | Dinsdag, maart 02, 2004 08:40 |
| nou, happy happy joy joy dan maar!! | |
| Quo Vadis?: | Maandag, maart 01, 2004 20:05 |
| *smile* | |
| Ninandra: | Maandag, maart 01, 2004 17:54 |
| En ik hou van de zon vandaaaaaaaaag! Prachtig gedicht lief, diepzinnig en gewoon fijn om te lezen! K ga denk k maar n cursus hardlopen doen, gaat de tijd sneller, is t eerder 27 maart :) Knuffie, x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Phoweyk | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||