Mijn grootste angst.. Ben Ik
Starend naar de overdrijvende wolken
Ogen lieten hun kleuren overlopen in de dromen
Ze zal zichzelf beschermen met harde woorden
Niemand zal ooit weer ongewild aan haar zal komen
Haar littekens schitteren in het maanlicht
Alleen s’nachts zal ze haar naaktheid tonen
Overdag terugkerend en in zichzelf opgesloten
Tergende uren waarin ze naar de duisternis zal honen
Pijn slingert rond haar lichaam
De kleur verliet haar leven langzaam maar krachtig
Wonden vormen diepe kuilen in haar herinneringen
Waarin “het gezicht” nog steeds is, Zo machtig
Met kille handen zal ze alles grijpen
Je nietwetend stukgooien en verlaten
Om na terugkomst zichzelf te vernielen
En alles wat ze is Nog meer te kunnen haten
Mijn grootste angst.. ben Ik
Reacties op dit gedicht
| The unreachable: | Vrijdag, juli 16, 2004 15:47 |
| Impressive.. | |
| Caroline van Geel: | Dinsdag, maart 23, 2004 20:03 |
| Heel erg mooi geschreven, mijn bewondering heb je. liefs Caro | |
| Blub: | Dinsdag, maart 23, 2004 16:56 |
| :'( Prachtig! |
|
| de nifter: | Dinsdag, maart 23, 2004 15:44 |
| "Niemand zal ooit weer ongewild aan haar zal komen" nee. een keer is al veel te veel. mooi gedicht | |
| lady-manja: | Dinsdag, maart 23, 2004 15:06 |
| vind dit ontzettend mooi geschreven..en zo herkenbaar.... sterkte Liefsx Manja |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Marbalicia | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 23 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||