*gesloten zijn is moeilijk*
Ik kan niet in je ogen kijken,
mijn mond gesnoerd,
door beangstigende gedachten,
dat ik niet meer gesloten ben.
Toch kan ik het verlangen niet kwijtraken,
mijn gevoelens niet meer te verzwijgen,
waar ik nu ben,
wil ik echt niet verdergaan.
Ik kan niet denken aan die nachten,
zo eenzaam, alsof ik er niet eens was,
mijn hart huilt, mijn ziel huivert,
wanneer het donker mij omhelst.
Ik kan niet praten, noch luisteren,
gevoelens uiten, dat is slecht, beangstigend,
maar wanneer er niemand meer over is die mijn gevoelens kent,
weten wie ik ben en wat ik voel,
wie kan mij dan nog redden van mijzelf?
*geef mij de kracht het uit te spreken,
de woorden die mijn waarheid onthullen zal*