geen ruggegraat
Als ik ‘t verdriet in hun
betraande oogjes zie
hoor ik jouw scherpe
woorden steeds weer
woorden gekerfd in hun
onschuldig zieltje
een litteken op het
diep gepijnigde hart
woorden die sluipend
hun zelfzekerheid breken
een angst en afkeer van
zichzelf doen leven
woorden die ik als kind
zo vaak moest horen
mijn zwijgen is hun straf
want door angst ben ik te laf
Reacties op dit gedicht
| arie: | Dinsdag, maart 30, 2004 23:39 |
| Laf nee... zeker niet, begrijpenlijk wel.. Het verleden achtervolgt je .... Daar kun je nu van leren, en de stappen durven zetten er wat tegen te doen.... Blijf niet hangen in deze situatie lieverd... Knuff, Arie |
|
| Boudaatje: | Dinsdag, maart 30, 2004 23:09 |
| laf? waar zie jij lafheid? althans in dit dichtie geen sprankeltje... knuffel |
|
| Stefania: | Dinsdag, maart 30, 2004 19:24 |
| Mooi omschreven. Maar je moet echt niet te lang zwijgen en af en toe voor jezelf en anderen opkomen. Succes! | |
Over dit gedicht
| Auteur: schrijfveertje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||