Ik moest denken Als een sieraad gleed de witte zwaan door ’t waterHet zonlicht streelde haar glanzende verenIk moest aan tedere liefde denken in ‘dit theater’Een rode roos die niet tot verleptheid kon keren Ik proefde zoete geuren van ‘t water op mijn lippenSpierwitte lelies, met zilv’ren gloed, bewogenEn het zingen van de opkomende zon liet stippentintelen op het water en op mijn natte ogen.willemmien
| westland: | Woensdag, maart 31, 2004 18:24 |
| prachtig geschreven.met veel gevoel geschreven.ma westland. | |
| bieke: | Woensdag, maart 31, 2004 08:50 |
| Prachtig Willem, het gedicht geeft zoveel weer ;-) Liefs Bieke, |
|
| Annemieke van der Ven: | Dinsdag, maart 30, 2004 18:19 |
| Ik zou op dit schitterende gedicht met een gedichtje willen reageren... Maar zo als elke keer Willem... Ik ben sprakeloos... Wat kan ik van jou nog veel leren... Dit gedicht zo mooi.. dat het m'n ziel liefkoos... X liefs Annemieke |
|