WAT ZE NIET BESEFFEN

Het is erg stil vandaag,
bijna alsof het nooit rumoerig is geweest.
Ik verzink in gedachten en hoor
een lach, een discussie,
een telefoon die overgaat.

In gedachten zie ik ze bezig
een ieder in zijn eigen tempo,
ik ruik de geur van koffie en hoor een vraag . . .

Op dat moment besef ik
dat ik niets,
helemaal niets zal horen vandaag.

Vandaag niet, morgen niet, nooit meer
zal hier mijn voetstap gaan.
Zal ik samen met jullie het werk doen,
waarvan nu lijkt
of het nooit heeft bestaan.

Daar, ergens anders, heeft men beslist
die wel, die niet, en die, ja . . . dat weten we nog niet.
Ze zullen er over denken, ze praten nog wat na
gaan over tot de orde
van de dag
waarop ik ga?

Ik ga en neem mijn kennis
en al dat ik bezit, en zal het ergens anders
gebruiken.

Ik ga, mijn hart doet pijn
want ik besef,
ik ben,
waar zij niet zullen zijn.

Magda