Waaron nu alweer,
het doet me vreselijk zeer.
Dit is alweer de zoveelste keer,
ik kan het niet meer!
Waarom doe je me dit aan?
Wat heb ik misdaan?
Je hebt me gewoon laten staan,
blijf dan ook maar lekker in je eigen waan.
Eerst ben je lief en dan zo gemeen,
je laat me hier gewoon alleen.
Mijn hart voelt zo zwaar en hard als steen,
voor jou ben ik niet meer dan een kiezelsteen.
Geloven is mijn liefde voor jou,
alleen maar omdat ik van je hou.
Zonder jou heb ik het zo koud,
ik wens dat je wilt dat ik van je hou.
Je houdt wel van mij,
dat maakt me heus wel blij.
Ik kan nog steeds horen wat je zei,
je houdt niet van hem maar van mij.
Ik begrijp het gewoon niet,
ja okeej, je bent bi.
Maar dat je me alleen liet!
Dat ik dat nu pas zie.
Je had tijd nodig dat begrijp ik wel,
en je kwam terug bij mij, al heel snel.
Maar je had me toch wel gekwelt,
je dacht dat die jongen belangrijker was, jawel!
Maar ik ben wel blij met de keuze die je hebt gemaakt,
mijn hart voelt niet meer zo gekraakt.
Omdat jij en jouw liefde voor mij nu over mij waakt,
waneer ik weer een angstkreetje slaak.
Een kreetje, bang om je te verliezen,
maar ik gaf je toch de keuze om te kiezen.
En neej, je pakte niet je biezen,
je liet mijn hart niet bevriezen.
Ik hou van je intens veel,
en dat is ook alles wat ik wil.
Jij, jij maakt mij stil,
als ik om de angst gil!
*Monique, zo voel ik me nu over Tim, ik heb hem gemaild.
Ik hoop dat hij het begrijpt*